آشنایی با سیستم آموزشی در مدارس ژاپن  

 

  ژاپن فقط به نه سال تحصیلات اجباری نیاز دارد. سیستم آموزشی ژاپن از شش سال دوران ابتدایی، سه سال راهنمایی و سه سال دبیرستان تشکیل می شود.

 

دوران ابتدایی در ژاپن بسیار سازمان یافته اما در عین حال مفرح است و بر مسئولیت اجتماعی و فعالیت های گروهی تکیه دارد.

تعداد دانش آموزان ابتدایی ژاپنی که می گویند از مدرسه لذت می برند از دانش آموزان ابتدایی امریکایی که از مدرسه رفتن لذت میبرند بسیار بیشترند. تحصیلات برای آنها تا دوران راهنمایی و دبیرستان که در طول آن مجبورند برای کنکور حفظ کردنی ها و مسائل ریاضی و علوم سخت و زیادی را متحمل شوند، مشکل نیست.

 

سال تحصیلی ژاپنی و مدرسه

سال تحصیلی ژاپنی حدود 210 روز طول می کشد. این میزان در ایالات متحده 180 روز، در چین 251 روز، در کره جنوبی 220 روز می باشد.
سال تحصیلی در ژاپن از اواسط ماه آوریل شروع شده و تا آخر مارس طول می کشد و به سه ترم تقسیم می شود که اولی از آوریل تا جولای، دومی از سپتامبر تا دسامبر و سومی از ژانویه تا مارس می باشد.
آنها شش هفته تعطیلات تابستانی، دو هفته تعطیلات زمستانی و دو هفته تعطیلات بهاری دارند.
برای اتمام یک مقطع بچه ها تاریخ تولد مشخص دارند؛ آنهایی که در ماه مارس متولد شده اند به یک سال و آنها که آوریل به دنیا آمده اند به سالی دیگر می روند.
کارشناسان تحصیلی در ژاپن پیشنهاد داده اند که شروع سال تحصیلی از ماه آوریل به ماه سپتامبر یا اکتبر تغییر کند تا با باقی کشورها همخوان شوند.
یک روز مدرسه در ژاپن از 8 صبح تا 3 بعدازظهر طول می کشد اما در روزهای مختلف متفاوت است. با اینکه طول روز مدرسه به نسبت امریکا بلندتر است اما دانش آموزان ژاپنی معمولاً وقت آزاد و زنگ تفریح های بیشتری دارند.
کلوب های ورزشی حتی برای دانش آموزان ابتدایی گاهی بچه ها را صبح خیلی زود به مدرسه کشانده و باعث می شود تا 6 یا 7 عصر هم آنجا بمانند.

ژاپنی ها برای شروع دوران تحصیل اهمیت بیشتری قائل هستند تا اتمام آن. وقتی کودکی وارد دبستان می شود جشن های بزرگی برای او می گیرند و هدایای گرانبهایی هم هدیه می کنند تا زمانی که او از دبیرستان یا دانشگاه فارغ التحصیل می شود.
بچه های ژاپنی معمولاً بیشتر به اردوهای آموزشی می روند تا بچه های امریکایی. آنها را معمولاً برای کشت یا برداشت سیب زمینی و برنج به مزارع می برند.
در بعضی مناطق بچه های کلاس پنجمی را به اردوی اسکی و بچه های کلاس ششمی را به هیروشیما می برند. یکی از اردوهای مدرسه ای رایج در توکیو یک تور یک روزه به مناطق جنگ جهانی دوم که تونلی 1.6 کیلومتری زیر زمین است و تور یک روزه به دیزنی لند توکیو می باشد. حدود 30 روز سال تحصیلی آنها در اردو، جشن های فرهنگی و سایر مراسم ها هستند.

 

یک هفته مدرسه های ژاپن

هفته درسی پنج روزه در سال 2002 در ژاپن بنیان گذاری شد. قبل از دهه نود بچه ها فقط شنبه ها صبح به مدرسه می رفتند و در سال 1992 آنها یک هفته در ماه هفته مدرسه داشتند که این مقدار در سال 1995 به دو بار در ماه و نهایتاً در سال 2003-2002 به یک سال تحصیلی افزایش یافت.
هفته پنج روزه منجر به کمتر شدن ساعات کلاس برای کلیه دروس شد. برای جبران بچه ها باید سه روز در هفته فعالیت فوق برنامه ای مثل بدمینتون یا راگبی داشته باشند. گاهی اوقات این فعالیت ها برای ساعات بعد از مدرسه بچه ها و گاهی اوقات برای آخرهفته ها برنامه ریزی می شود.
تحقیقات نشان داده است که حدود 70 درصد از همه دانش آموزان از هفته پنج روزه تحصیلی خوششان می آید. درمیان آنهایی که از آن راضی نیستند، بچه های 12 ساله ای هستند که نگرانند این سیستم جدید جلوی رفتن آنها به یک دانشگاه خوب را بگیرد.
سایر مخالفین می گویند بدون مدرسه حوصله شان سر می رود. بعضی والدین شکایت دارند که بچه ها زمان زیادی را به بازی های کامپیوتری و وقت تلف کردن می گذرانند و کم بودن زمان مدرسه و درس خواندن اصلاً به نفع آنها نیست.
بسیاری مدارس غیردولتی هفته شش روزه درسی دارند.
ایجاد هفته پنج روزه درسی برای خانواده ها و جامعه ژاپن به چالشی تبدیل شد زیرا نمی دانستند که برای اوقات فراغت دانش آموزان چه فعالیت هایی را باید در نظر بگیرند. در بعضی مناطق کلاس های فوق برنامه ای مثل صنایع دستی، سفالگری و بازی های خاص برگزار شد.
تحقیقات نشان داده است که بچه ها بیشتر در تعطیلات آخر هفته خود به فعالیت های خارج از منزل می پردازند اما هنوز تعداد زیادی از بچه ها در خانه به تماشای تلویزیون یا انجام بازی های کامپیوتری روی می آورند. هفته پنج روزه درسی مقصر بسیاری از ضعف های عملکردی در مدرسه شناخته شده است. این روزها بحث زیادی بر سر بیشتر کردن ساعات درسی بچه ها، کوتاه تر کردن تعطیلی ها یا اضافه کردن به ساعات درسی است.

 

کلاس های تمیز در ژاپن

سوجی (پاکسازی مقدس) به زمان 15 دقیقه ای در روز گفته می شود که همه فعالیت های بچه ها متوقف شده و همه به تمیز کردن مدرسه کمک می کنند. معمولاً معلمین و مدیران هم کمک کرده و به بچه ها ملحق می شوند.

مدارس ژاپن خدمتکار ندارند زیرا دانش آموزان و کارکنان همه تمیزکاری را انجام می دهند. بچه های دبستانی، راهنمایی و دبیرستان همه راهروها، کلاس ها و حیاط مدرسه را بعد از ناهار و قبل از رفتن به خانه جارو کشیده و تمیز می کنند. آنها حتی پنجره ها و توالت ها را هم تمیز کرده و سطل های زباله را هم تخلیه می کنند. آنها اعتقاد دارند که تحصیل فقط یاد دادن درس های مختلف به دانش آموزان نیست، همکاری با دیگران، اخلاقیات، حس مسئولیت پذیری و رفتار اجتماعی نیز بخشی از آن است. با این روش دانش آموزان می فهمند که اگر کثیف کاری انجام دهند خودشان موظف به تمیز کردن آن هستند به همین ترتیب سعی می کنند همه چیز را تمیز نگه دارند.

 

ساعت ناهار در مدارس ژاپن

همه بچه های دبستانی در مدرسه غذا می خورند و حدود 8 درصد از دانش آموزان دوره متوسطه هم همینطور. دانش آموزان ژاپنی در کلاس درس غذای خود را میل می کنند (هیچ بوفه یا کافه تریایی در مدارس ژاپن وجود ندارد) و خودشان به آماده کردن و سرو غذا کمک می کنند. غذا در سینی های مخصوص استیل توسط دانش آموزانی که لباس و دستکش مخصوص پوشیده اند، سرو می شود. غذا معمولاً در آشپزخانه ای که در طبقه اول مدرسه قرار گرفته است درست شده و بعد به کلاس های منتقل می شود.

غذاها معمولاً گوشت قرمز، سیب زمینی و سبزیجات؛ نودل مخلوط شده با آجیل و طالبی؛ برنج و کاری و سالاد و ترشی؛ سوشی به همراه سوپ و میوه می باشد. هزینه غذا چیزی در حدود ماهانه 450 دلار در دبستان و 550 دلار در متوسطه می باشد. بچه ها باید همه چیز بخورند و اگر معلمی کمی برنج یا هر ماده غذایی دیگر در ظرف دانش آموزی پیدا کند او را مجبور خواهد کرد آن را بخورد.

 

معاینات پزشکی و سلامتی و تهویه مطبوع در مدارس ژاپن

دانش آموزان بطور اجباری و رایگان مورد آزمایشهای پزشکی قرار میگیرند. شنوایی، بینایی، و سیستم تنفسی آنها چک میشود. دندانپزشکان، دندانهای آنها را معاینه میکنند. نمونه ادرار آنها جهت تشخیص دیابت و عفونتهای ادراری به آزمایشگاه فرستاده میشود.
در کلاس درس های مدارس ژاپن وسیله گرمایش یا سرمایش وجود ندارد. در زمستان، دانش آموزان با کت و کاپشن و کلاه و دستکش سر کلاس می نشینند. گاهی بینی و گوش هایشان قرمز می شود و بخار تنفسشان را می توانند ببینند. در ماه جولای کلاس های گرم که حتی یک پنکه هم در آن وجود ندارد را تحمل می کنند.

یونیفرم و لباس های دانش آموزان ژاپنی

بچه های کوچک کلاه های رنگی سر می گذارند و علامت هایی به شانه هایشان وصل می کنند که سال تحصیلی آنها را نشان می دهد. در دبستان، معمولاً دانش آموزتن یونیفرم تن نمی کنند اما برای دوره متوسطه و دبیرستان پوشیدن یونیفرم الزامی است.
یونیفرم پسرها یک کت کتانی آبی با شلوار همخوان با آن و یونیفرم دخترها دامن تک رنگ یا چهارخانه تا زانو و یک بلوز سفید ساده یا بلوز سفید با یقه ملوانی است.

یونیفرم تابستان و زمستان دانش آموزان ژاپنی با هم متفاوت است. همانطور که انتظار می رود بچه ها سعی می کنند یونیفرم هایشان را به شکلی متفاوت بپوشند. دخترها معمولاً یقه بلوزهایشان را برمی گردانند یا دامن هایشان را بیش از حد بالا می کشند تا کوتاه تر شود. آنها معمولاً در کیف های خود لوازم آرایش دارند و بعد از تعطیلی مدرسه از آن استفاده می کنند!
در دوران ابتدایی، دخترها و پسرهای کلاس اول و دوم و سوم جلوی همدیگر سر کلاس لباس های خود را عوض کرده و لباس های ورزشی شان را تن می کنند اما پسرها معمولاً چشم چرانی نمی کنند. دختران در چنین روزهایی دامن می پوشند و در زیر آن شلوار ورزشی تا بتوانند براحتی لباسشان را عوض کنند. اما از کلاس پنجم در اتاقهای جداگانه ای لباس عوض می کنند.

 

قوانین مدارس ژاپن

در 1870، ویلیام" الیوت گریفین" اعلام کرد که دانش آموزان ژاپنی باید با فروتنی، خلاقیت، اطاعت، احترام و ادب خود دل معلم خود را شاد کند. خارجی هایی که در مدارس ژاپنی درس خوانده اند می گویند که این گفته "گریفین" هنوز در مدارس ژاپن اجرا می شود.
بچه هایی که تقلب از آنها گرفته شود، سرشان تراشیده شده و از مدرسه اخراج می شدند.
بچه ها در ژاپن آماده بودن را از سن خیلی کم یاد می گیرند. در مهد کودک به آنها آموزش داده می شود چطور لباس های خود را تا کنند و همیشه در یکی از جیب هایشان یک دستمال تمیز دارند. در مدرسه به آنها آموزش داده می شود که همیشه سه مداد تیز و تراش شده روی میزشان داشته باشند -نه دو و نه چهار مداد- و همیشه چسب، خط کش و پاک کن در جامدادی خود دارند.
دانش آموزان دوران ابتدایی وقتی وارد مدرسه می شوند دمپایی های مخصوص پوشیده و کفش هایشان را در قفسه های جاکفشی می گذارند. کوله پشتی هایشان همه یک شکل بوده و همه باید آن را به یک شکل بیندازند.

مدارس ژاپن قوانین خاصی برای بلندی ناخن و مدل مو دارند. استفاده از لوازم آرایش ممنوع بوده و بچه هایی که موهای بلند یا رنگ شده دارند معمولاً جریمه می شوند. با کسانی که علائم خود محوری و تک روی از خود بروز می دهند برخورد میشود.
کوله پشتی های مورد علاقه دانش آموزان ژاپنی معمولاً از چرم بادوام و ضخیم درست می شود که بین 200 تا 500 دلار قیمت داشته و در رنگ های مختلف موجود هستند. معمولاً وقتی بچه ای مدرسه را آغاز می کند، پدر و مادربزرگ او برایش کیف مدرسه می خرند و از آنها انتظار می رود که آن کیف را تا آخر دبستان استفاده کنند.

 

وسعت کلاس های مدارس ژاپن و سازماندهی دانش آموزان

تعداد دانش آموزان در هر کلاس معمولاً بیشتر از امریکا است. نسبت معلم به شاگردان در ژاپن 1 به 21 است اما یک کلاس عادی دبستان معمولاً 31 تا 35؛ راهنمایی 36 تا 40 و دبیرستان 45 دانش آموز دارد. وقتی از معلمین سوال می شود که تعداد ایده آل برای دانش آموز در یک کلاس چقدر است آنها 21 تا 25 نفر پاسخ می دهند.

معلمین کلاس را به چند گروه تقسیم کرده و سرگروهی برای هر کدام تعیین می کند. تاکید بسیاری بر عملکرد هماهنگ گروه وجود دارد. اگر یکی از شاگردان کاری که به او محول شده را انجام ندهد یا طبق گروه رفتار نکند، بچه های دیگر اختیار دارند که به او برای همکاری فشار بیاورند. تحقیقات نشان داده است که دانش آموزان ژاپنی به طور متوسط حدود یک سوم زمان بیشتری به یادگیری در هر کلاس صرف می کنند تا دانش آموزان امریکایی.

بچه های ژاپنی تکالیف تابستانی زیادی دارند. از گذشته زیاد سوال کردن سر کلاس خجالت آور بوده است. سال بالایی یا سال پایینی بودن در طریقه برخورد دانش آموزان اهمیت زیادی دارد.

 

تکنولوژی آموزشی در ژاپن

طبق آخرین آمار، در ماه مارس 2010، 56،000 مدرسه دولتی در ژاپن از تخته سیاه های الکترونیکی استفاده می کردند. که نسبت به سال گذشته، سه برابر شده است.
در یک تحقیق مشخص شد که بین 30 درصد تا 50 درصد از معلمین مدرسه هایی که این ابزار را داشتند، طریقه استفاده از آن را نمی دانستند.
در ژاپن می توان کلاس چهارم هایی پیدا کرد که در آن همه دانش آموزان لپ تاپ یا تبلت دارند. یکی از بزرگترین موانع در این کلاس ها این واقعیت است که بعضی دانش آموزان توانایی و مهارت بیشتری نسبت به سایرین دارند. دولت ژاپن تصمیم دارد به هر دانش آموز خود یک تبلت بدهد.

 

آموزش شنا در مدارس ژاپن

تقریباً همه مدارس ژاپن یک حیاط در فضای باز دارند. در دوران ابتدایی آموزش شنا بخشی از برنامه درسی دانش آموزان است و در طول تابستان نیز به صورت رایگان برگزار می شود.
هدف آموزش شنا به بچه هاست تا بتوانند هم از این ورزش لذت ببرند و هم در مواجهه با آب، ایمنی داشته باشند.
در ماه ژوئن که کلاس های شنا آغاز می شود، برنامه دقیق و آنچه از بچه ها در این کلاس ها انتظار می رود در اختیار والدین گذاشته می شود. بچه ها باید از مایوهای مجاز و کلاه شناهایی که اسم و سطح کلاسشان روی آن نوشته شده است استفاده کنند.
والدین باید دمای بدن بچه ها را هر روز چک کنند و آن را روی کارتی یادداشت کنند تا مشخص شود که فرزندشان آن روز برای شنا کردن از سلامت کافی برخوردار است. بچه ها در مدرسه مایوهای خود را می پوشند و دخترها و پسرها از اتاق هایی مجزا برای تعویض لباس استفاده می کنند. قبل از استفاده از استخر باید حتماً دوش بگیرند و حرکات کششی انجام دهند. معمولاً معلم عادی کلاس شنا را نیز به بچه ها آموزش می دهد.
دانش آموزان در مناطق مختلف باید بتوانند یک مسافت مشخص مثل 100 متر، 200 یا 400 متر را شنا کنند. اگر نتوانند باید از کلاس های خاص تابستانی استفاده کنند.

 

والدین و مدارس در ژاپن

در تحقیقی که در سال 2005 انجام گرفت مشخص شد که 80 درصد از والدین ژاپنی نگران وضعیت درسی فرزندانشان هستند.

انجمن های اولیا و مربیان در ژاپن تحت نظارت مدرسه تشکیل می شود و والدین معمولاً فعالیت زیادی در آن دارند.
انجمن های اولیا و مربیان ژاپن از این لحاظ متفاوت است که مدرسه در ابتدای کار تا 50 دلار از هر یک از والدین دریافت می کند و بعدها توقعی از آنها در امور مالی ندارد و بیشتر از آنها انتظار دارد که برای شرکت در جشن ها و مراسم ها وقت بگذارند.

تحصیلات در ژاپن و مادران

خانواده ها در ژاپن اساس و بنیاد برنامه های مدرسه هستند و از آنجا که پدر خانواده ندرتاً خانه است، بیشتر مسئولیت برای اطمینان از عملکرد خوب بچه ها بر عهده مادر خانواده است. اوست که به تکالیف بچه ها رسیدگی می کند، برای آنها کتاب می خواند و حتی بعضی اوقات که بیمار هستند به جای آنها به مدرسه می روند و در نیمکت های بزرگ مخصوصی که ویژه مادران است می نشینند تا فرزندانشان از درس های عقب نمانند. اگر بچه ای در مدرسه نتواند نمرات خوب بگیرد، این مادرش است که سرزنش می شود نه کودک.

بیشتر حس موفقیت مادران به دستاوردهای فرزندانشان در مدرسه بستگی دارد و او تلاش زیادی برای کمک به آنها می کند. درک جامعه از موفقیت یک زن بعنوان یک مادر تا حد زیادی به عملکرد فرزندان او در مدرسه وابسته است.
مادران ژاپنی همیشه در حال درس یاد دادن به بچه هایشان، آماده کردن تنقلات و غذا برای مدرسه آنها، ایستادن در صف برای ثبت نام آنها برای امتحانات هستند. او تماشای تلویزیون را بر خود حرام می کند تا فرزندش بتواند در آرامش درس بخواند. او همه معلم های فرزندش را می شناسد، سابقه آنها را بررسی کرده و در مورد موفقیت شاگردهای قبلی آنها تحقیق کرده اند. مادران بچه های ابتدایی در کلاس های ورزش و موسیقی آنها هم حاضر می شوند تا بتوانند به فرزندانشان کمک کنند که در خانه هم تمرین کنند. بعضی مادران حتی بچه های خود را در اولین روز دانشگاه و کار هم همراهی می کنند.

 

اوقات فراغت دانش آموزان ژاپنی

بچه های دبستانی اگر خیلی مشغول تکالیف بعد از مدرسه خود نباشند وقت آزاد زیادی برای بازی کردن با دوستانشان بعد از مدرسه دارند. بچه های راهنمایی و دبیرستان معمولاً ساعت 4 بعدازظهر به خانه می آیند، یک وعده غذای سبک و سریع می خورند و معمولاً سه بار در هفته در کلاس های فوق العاده که از 5 تا 10 شب است شرکت می کنند. گاهی اوقات در روزهای تعطیل آخرهفته هم کلاس فوق العاده دارند.

بچه های دبستانی دو تا سه بار در هفته شدیداً درگیر هستند و دختران معمولاً در کلاس های باله، رقص و پیانو شرکت می کنند و پسرها معمولاً بیس بال یا کاراته کار می کنند. هم دختران، هم پسران در کلاس های انگلیسی، خطاطی، حساب یا شنا شرکت می کنند.
یکی از بزرگترین تراژدی های سیستم آموزشی ژاپن این واقعیت است که بچه ها و نوجوانان همیشه در حال درس خواندن هستند و زمان کمی برای تفریح دارند. وقت استراحت آنها بسیار کم بوده و می بایست بعد از مدرسه به سرعت برای کلاس های فوق برنامه خوب آماده شوند.

زندگی در دوران دبیرستان

دبیرستان در ژاپن تعطیلات تابستانی کوتاه تر اما تعطیلات زمستانی بلندتری نسبت به امریکا دارد. در یک روز مدرسه، دانش آموزان ژاپنی به طور متوسط از 8:30 صبح تا 4 بعدازظهر در مدرسه حاضر می شوند و برحسب مدرسه ای که می روند، 2 تا 6 ساعت تکلیف در منزل دارند.
خیلی از آنها در کلاس های فوق العاده عصر شرکت می کنند و در تعطیلات آخر هفته شدیداً سرگرم فعالیت های ورزشی هستند.
دبیرستان های در ژاپن رتبه بندی شده اند و دانش آموزان هر دبیرستان با یونیفرم هایشان شناخته می شوند. آنهایی که به دبیرستان های رتبه پایین می روند کاملاً مشخص هستند و معمولاً پیشرفت در زندگی آینده برای آنها سخت تر خواهد بود.
تحقیقات نشان داده است که دانش آموزان دبیرستانی بیشتر از کار در می روند. در یک آمارگیری مشخص شد که نیمی از سال آخری های دبیرستان کمتر از 2 ساعت خارج از مدرسه درس می خوانند و یکی از هر 5 نفر آنها اصلاً هیچ درسی در خانه نمی خواند.

بچه ها و نوجوانان ژاپنی و تلفن همراه

بر اساس آمار دولتی در سال 2008، 31 درصد از بچه های دبستانی همراه خود موبایل دارند. شرکت DoCoMo Mo یک خط تولید برای موبایل های مخصوص بچه های کوچک دارد که نرم افزار روی آنها از کتا ب های مصور تا برنامه های درسی برای کمک به یادگیری آنها در خود دارد.
در سال 2001، فقط 10 درصد از بچه های دبستانی و راهنمایی تلفن همراه داشتند اما تا سال 2008 این میزان به 60 درصد رسید و تقریباً نیمی از آنها از تلفن همراه خود برای فرستادن 20 ایمیل یا بیشتر در روز استفاده می کردند اما ندرتاً از آن برای حرف زدن بهره می بردند و 96 درصد از دانش آموزان دبیرستانی از تلفن همراه استفاده می کنند که زمان استفاده آنها برای پسرها به طور متوسط 92 دقیقه و دخترها 124 دقیقه بوده است.

دانش آموزان معمولاً زیر میز خود مشغول فرستادن ایمیل و اس ام اس یا حتی عکس گرفتن هستند. حتی در مدارسی که تلفن همراه ممنوع است، متوقف شدن کلاس درس بخاطر زنگ موبایل دانش آموزان کاملاً عادی است.
در تحقیقی که در سال 2004 انجام گرفت، 70 درصد از دانش آموزان گفتند که در کلاس از تلفن خود برای فرستادن اس ام اس یا حرف زدن استفاده کرده اند.
در ژانویه 2009، وزارت آموزش بیانیه ای برای ممنوعیت آوردن تلفن همراه توسط دانش آموزان به مدرسه صادر کرد. از آن زمان، بیش از 90 درصد از دبستان و دبیرستان های این قانون را داشتند. اعتراض به این بیانیه از طرف والدینی بود که دوست داشتند فرزندانشان برای ایمنی و امنیت موبایل خود را همراه داشته باشند.
براساس بیانیه وزارت آموزش، والدینی که بر این مسئله اصرار دارند، باید درخواست کتبی به مدرسه بفرستند.
در سال 2008، ژاپن قوانین جدیدی اعلام کرد که به موجب آن استفاده تلفن همراه در مدارس دولتی ممنوع بود که البته آنها می توانستند تلفن های خود را همراه داشته باشند اما نمی توانستند از آن استفاده کنند. بسیاری تصور می کردند که این قانون، قابل اجرا نیست. تحقیق که در ماه مارس 2004 انجام گرفت مشخص کرد که 70 درصد از دبیرستان ها به دانش آموزان اجازه می دهند تلفن همراه هایشان را با خود به مدرسه بیاورند. از اینها حدود 90 درصد خاموش بودن تلفن ها در کلاس های را الزامی قرار دادند.

دانش آموزان پراسترس ژاپنی

در تحقیقی که در سال 1996 در اوزاکا انجام گرفت مشخص شد که 80 درصد از دانش آموزان دبیرستانی احساس استرس دارند، 86 درصد به اندازه کافی نمی خوابند و 40 درصد در شب کمتر از 6 ساعت خواب دارند.
یک دانش آموز ژاپنی که تمام تعطیلات سال نو خود را به درس خواندن گذرانده بود می گوید:

«سخت درس خواندن باعث می شود گاهی احساس بدبختی کنم. اما در این زمان ها خودم را تشویق کرده و می گویم صبر کن و نتیجه اش را ببین.»

 

کودکان با نیازهای خاص و ناتوانی های یادگیری با بچه های دیگر در یک کلاس می نشینند اما در کلاس های دیگری که به نیازهای خاص آنها توجه اکید می شود نیر شرکت می کنند.

بچه های باهوش ژاپنی

در سال 1995، یک کودک 9 ساله ژاپنی در کنکور دانشگاه لویالا قبول شد. یک سال بعد، در سن 10 سالگی از آن دانشگاه فارغ التحصیل شد. این کودک می توانست از 8 ماهگی، تیتر های تلویزیون را بخواند و در یک سالگی می توانست از منو رستوران غذا سفارش دهد. مادرش از او خواسته بود که در مکان های عمومی صحبت نکند چون از خیره شدن مردم خسته شده بود. در سن 4 سالگی به او گفته شده بود که حافظه تصویری و IQ برابر با 200 دارد. او در حومه شیکاگو بزرگ شده بود و عاشق ریاضیات و موسیقی بود.
یک پسر 12 ساله ژاپنی دیگر نیز موفق شد در مسابقات جهانی ریاضی صاحب مقام برجسته شود. او وقتی در دوران دبستان بود، با پدر خود که پزشک بود، ریاضیات دوران راهنمایی و دبیرستان را می خواند.
پسر ژاپنی دیگری در 9 سالگی در دانشگاه شیکاگو پذیرفته شد و با بالاترین مقام در سن 12 سالگی از آنجا فارغ التحصیل شد و به اولین نفری بدل شد که از آن دانشگاه مدرک دکترا دریافت کرده بود.

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: